Micheal Jackson öldü ve millet yas içinde. Her televizyonda onun dansları, klipleri, paylaşım sitelerinde en çok tıklananlar onun klipleri oldu, herkesin kişisel iletisinde gördüğüm dinlediği onun şarkıları.. Gerçekten kör ölünce badem gözlü oluyormuş. Adamın ölmesine üzülmedim, üzülemedim. Haberi aldığımda böyle olacağını tahmin etmiştim aslında. Ama insanların bu kadar duyarsız ve unutkan olabileceklerini aklım almak istemiyor. Ve pedofili olan bir adamın arkasından "Çocukluğum ölmüş gibi hissediyorum" tarzı cümleler kanımı donduruyor. Yo hayır sizin değil ölen çocukluk, hayır sizin değil. "Önü parlak arkası karanlık ayna"lara bakınca kendinizi mi görüyorsunuz? Doğru ya kim bakar aynanın sırrına.. Ölen kötü insanların ölünce iyi anılmasından nefret ediyorum. "Öyle konuşma, ölmüşün arkasından konuşulmaz." O zaman ne anlamı kalıyor hayatımız boyunca iyi bir insan olmanın? Hayatın boyunca kötü her haltı yedikten sonra iyi anılacaksam niye iyi bir insan olayım ki ben? İyi falan anmayın efendim ölüleri, nasıl insandılarsa öyle anın! Hem de pedofili yahu, kanımı donduruyorsunuz insanlar. Sizin çocuklarınız yok mu? Siz çocuk olmadınız mı çocuğunuz yoksa bile? Bırakın çocukluğu bu yaşınızda yolda yürürken bırakın sizi taciz etmeyi size ters baksa rahatsız olmuyor musunuz? Ben oluyorum. Sizin yüzünüzden yaşadığım dünyadan tiksiniyorum. Bu dünyada nasıl yaşanır ki böyle adamlar bile sevgiyle saygıyla anılıyorsa? Adamın yaptığı güzel şarkılar, etkileyici hareketler yeter mi bunları silmeye? Bazen bir yanlış bütün doğruları götürür.. Bana kızın, benden nefret edin, Micheal Jackson'a tapın, umurumda değil. Bunu kabul etmiyorum ve etmeyeceğim.
Bu konuda yalnız kalmaya da hazırım gerekirse.
"Herkes kendisi olması karşılığında topluma bir bedel öder, bu bedel çoğu zaman yalnızlıktır."
Olsun, benim gezegenim yalnız da döner:)
0 yorum:
Yorum Gönder