Yalnız Gezegen

welcome

Siz Buraya Daha Önce De Gelmiştiniz. Tabii Gelmiştiniz Ya... Tabii. Ben Gördüğüm Yüzü Asla Unutmam. Buraya Gelin De Elinizi Sıkayım! Bir Şey Söyleyeyim Mi? Sizin Yüzünüzü Bile Görmeden, Yürüyüşünüzden Tanıdım. Castle Rock'a Dönmek Için Bundan Daha Iyi Bir Gün Seçemezdiniz.

Çocukluk Arkadaşları


Bugün annemin çocukluk arkadaşlarıyla tanıştım. Çok garip bir olay insanın annesini çocuk olmuş olması. Hem de yaramaz bir çocuk olduğunu düşünmek daha da garip. Annem, babam falan sanki çocuk olmamışlar da direk 20li yaşlarda doğmuşlar gibi geliyor bana, sanırım herkese de böyle geliyordur annesi babası.

Biz kapının önünde otururken sarışın mavi gözlü hoş bir bayan ve annem birbirlerine sarıldılar. Annem "Sibel" dedi. Sonra da benim için "Kızım" dedi. Selamlaştık. "İçeri girip geliyorum" dedi Sibel abla. Annem "Çocukluk arkadaşım" dedi. Tahmin etmiştim bunu. Onu bazı hikayelerden hatırlıyordum. "Sizin Uzay Yolu ekibinden değil mi o?" "Hah evet o işte!" Sibel abla yeniden yanımıza döndüğünde hayatından bahsetti. Boşanmak üzereydi, öğretmendi falan. Bu insanın bir zamanlar annemle Uzay Yolu'nu oyunlaştırıp oynadığını düşünmek çok garip bir duyguydu. Sonra annem ona birşey hatırlattı "Hatırladın mı Suat'ı dövmüştük biz? Mr Spock'tı o, Kaptan Kirk bendim. Sürekli Kaptan Kirk gemiye yabancı bir cisim yaklaşıyor diye oyunu bölüyordu. Biz de dövmüştük" Güldük hepimiz bu anıya. Suat abi de kocamandı şimdi. Karısı, küçük bir kızı vardı. Vay be ne garip şeydi zaman... :)

Sibel abla biraz sonra aşağı indi ve yanında uzun boylu biriyle döndü. "Bu kim hatırladın mı?" "Eşin falan?" "Hayır." "BAHADIR ABİ!" Annemle Bahadır abi birbirlerine sarılırken ben hâlâ yılların geçiş hızını anlayamıyordum. Bahadır abi de alışık olduğum üzere beni aynı anneme benzetti. Annemi gören herkes anneme, babamı gören herkes babama benzetiyor beni. Evet ikisine de benziyorum, çünkü birbirlerine benziyorlar biraz:)

Bahadır abi de boşanmıştı, 5 kere nişan atmıştı ve son karısı da ölmüştü. Ne hareketli yaşamdı o öyle:) Bu sırada Murat abi diye biriyle tanıştım. Yıllarca annemin platoniğiymiş, babamla evlenince hastahanelik olmuş falan. Of bunların hepsi çok garip. Annem babam evli doğmadı mı benim ya?:) Bahadır abi çok patavatsız biri, çılgınca biraz. Ama muhabbeti iyi ve sevimli biri. Ayrıca bana "Aynı annenin gençliğisin, biraz daha güzeli. Onun boynunda beni yoktu ve boynu biraz daha kalındı. Seninki biraz daha uzun" diyerek kalbimi kazandı ve en favori insanlarımdan oldu:D Sonra "Dikkat et kendine, evlensen kalça bu kadar olur senin, aman diyim kilo alma" falan diyerek son noktayı koydu:D Bir kaç hafta önce bana en dar gelen ve şu anda bol gelen buz mavisi kotumu gururla süzdüm:D "Peki" dedim.

Hepsinin başka başka hayatları vardı şimdi. Acaba ben de yıllar sonra çocukluk arkadaşlarımla karşılaşıp böyle konuşacak mıyım diye düşünüyorum. Çevremdeki kimseyi evlenmiş çoluk çocuğa karışmış şekilde hayal edemiyorum. Onlar zamanında hayal edebiliyorlar mıydı bu günleri, sanmıyorum.

En son bir ara yeniden buluşmaya karar verdiler. Güzel bir şey bu. Hayat çok değiştiriyor evet ama, değişemeyen bazı şeyler de oluyor tabi. Onlar hâlâ iyi arkadaşlar, yıllardır görüşmemiş olsalar da, artık Uzay Yolu oynamasalar da, hayatları değişmiş olsa da..

0 yorum: